 |
| Ruben Suryaninov, Sovyetler Birliği propaganda posteri, 1959. |
EVET, KELİMELER önemlidir. Fiziksel dünyada, Antroposen tünelindeki farlarımız, siyaset bataklığındaki basamak taşlarımız olabilirler. Felsefecilerin Glenn Albrecht ve Ginny Battson'un bugünkü insanlık durumu için ürettikleri neologizmleri (tierratrauma, solastalji, bulantı) düşünün. Ya da # direnişi yönlendiren sözlüklerden. Ya da köpek ıslıklarının ve ırkçı tropiklerin farkındalığının sağcıları söylemeyi nasıl kolaylaştırdığını.
Peki ya kelimeler çok önemli hale geldiyse, dil üzerindeki anlayışımızın tam anlamıyla engellenmesi konusunda neredeyse münhasır fiksasyon? Dijital dünyada, kelimelerin anlamlarını ve işlevlerini kendi bağlamlarından çıkarmak için yapay zeka eğitimi içeren “doğal” dil işleme, eski ırkçı ve cinsiyetçi önyargıların çoğunu çoğaltır. Çevrimiçi arama ve optimizasyon motorları, Ngramlar ve konuşma şirketi büyük veri analizlerini yazmaya doğru ve sözlü veya sözsüz iletişimden uzaklaştırır.
Sözlü gelgit, dilin anlambilimin çok ötesine uzandığını birçok dokunaklı hatırlatıcıyı yuttu. Emoji'nin yükselişine, ses polisliğinin cinsiyetçiliğine (vokal kızartmayı hatırlıyor musun?), Politikacıların kekemelerine ve parlamento tartışmalarında kahkaha ve kesintinin rolü, “kelimeler, kelimeler, kelimeler” gölgesinde durdu. Hamlet'i yankılamak.
Covid-19 bunu değiştirmeye başladı. Uzaktan çalışma, konuşma protokollerinin ve konuşma sırayla almanın önemine bazılarını uyandırırken, diğerleri sessizlik için seslerini kaybetme konusunda endişelenmeye başladı. Daha önce bile, hijyenik kaygılar, jest gibi marjinal kategorileri vurgulayarak, bizi dilin daha büyük resmine uyardı. Bu salgının en erken paralinguistik kayıplarından biri olan el sıkışma işaretini işaretleyin.
Birkaç hareket, saygı, kardeşlik, anlaşma veya sevgiyi göstermek için iki elin birbirine kenetlendiği kadar ikoniktir. MÖ dokuzuncu yüzyılda Asur taşçıları, eşit bir toplantı önermek için süslü bir tahta kürsüye el sıkışma sahnesi (veya sitenin kazı müdürünün önerdiği gibi daha karmaşık bir güç onayı) önerdi. Dört yüzyıl sonra, antik Yunanlılar, muhtemelen bir veda anlamına gelen mezar heykelinde deksyozu veya sağ eli ele geçirdi. Onyedinci yüzyıl Hollandalı ressamları, görünüşte cumhuriyetçi iddiasızlıklarını tanıtmak için ticari el sıkmalarını öne ve merkeze koydu. Yirminci yüzyılda, çok ırklı kulplar enternasyonalizmi teşvik eden posterlerin üzerine geldi.
Gerçek hayat tokalaşmaları şişirilmiş haber döngüsü para birimi oldu. Bazıları 13 Eylül 1993'te Filistin Kurtuluş Örgütü başkanı Yasser Arafat ve İsrail başbakanı Yitzhak Rabin arasındaki uzun zamandır beklenen uzlaşmacı klinikleri hatırlayabilir.
Ancak son yıllarda, el sıkışma eşitliği simgeleyen bir uygulamadan tam tersini belirten bir uygulamaya geçti. Bazı Batı Avrupa ülkelerinde, okullar ve mahkemeler formaliteyi vazgeçilmez bir ulusal ritüele yükseltecek kadar ileri gitmiştir. El sıkışma, tartışma devam ediyor, “medeniyet” in ve göçmenler için asimilasyonun bir göstergesidir. Danimarka bunun en iyi örneğidir. Aralık 2018'de, sağcı Danimarka Halk Partisi'nin baskısı altında bir yasa, el sıkışmalarını vatandaşlık töreninin bir parçası olarak korudu - bu, erkekler ve kadınlar arasında bu şekilde fiziksel teması yasaklayan medreseleri takip eden Müslümanlara karşı ayrımcılık yapmak için dolaylı bir araç olduğu açıktır. (özellikle, bu tür yasaklar İslam ile sınırlı değildir). Benzer gerekçelerle, Fransa, Hollanda ve İsviçre'de bireysel vatandaşlık inkârları ve eğitimsel ayrımcılık meydana gelmiştir. (İsviçreli battaniye Danimarka tarzı düzenleme önerisini reddetti.)
Covid-19 bu Mart ayında Avrupa'ya yayılırken Danimarka, tüm vatandaşlıklarını askıya alan ilk ülke oldu: “El Sıkışma Yok, Yeni Vatandaş Yok” New York Times başlığını okuyun. Bir anda, beyaz Hıristiyan hakimiyetinin sağcı rüyası gerçekleşmeye bir adım daha yaklaşmıştı. Önlemin açıkça ortaya koyduğu küçük bir jest, öngörülemeyen koşullar altında hızlı ve önemli sonuçlara yol açabilir. Büyük ve küçük, sözde dövüş retorik veya ırkçı bulaşma metaforları ile karıştırılmaya devam ederken, büyük ve küçük bu tür diğer hareketler, potansiyel olarak yıkıcı bir maliyetle, göz ardı edilebilir veya reddedilebilir.
Ancak pandemi, el sıkışmasının ne kadar siyasi olarak dağıtılabilir olduğunu da ortaya koydu. Kilitlenmelerden önce, basın toplantılarında ve üst düzey toplantılarda, liderler Ebola titremesi (dirsek yumru) veya Wuhan titremesi (çift ayaklı bir yumru) uyguladılar ya da Angela Merkel gibi bir gülümseme kırdılar. Namaste'nin yükselen popülaritesi, kültürel ödenekle ilgili soruları gündeme getiriyor, ancak bazı Hintli yorumcular tarafından da memnuniyetle karşılandı. Ayrımcı el sıkışmasının siyasi geleceği, el sıkışmasının kendisi ve kalıcılık için askıya alınması kadar kolay olabilir.
Onun yıpranması, kültürler arası çok yönlü işaretlere çok yönlü müzakere ve açıklığa dayanan ilham verici sözsüz çokdilliliğe yer açabilir - sözde medeniyetin dışlayıcı belirteçlerini kodlamaya ve değerlendirmeye karşı bir koruma. Böyle bir çokdillilik bir buluştan çok bir canlanma olacaktır. Tarihçi Céline Carayon’un erken sömürge ortamlarında sözsüz iletişim üzerine yaptığı araştırmaları düşünün. Ana dillerin konuşmacıları arasındaki zenginlik, karmaşıklık ve jest çeşitliliğini ortaya çıkarır ve Fransız kolonistlerinin sözlü vekiller olarak onlara karşı duyarlılığını ortaya çıkarır. “Kinetik” işaretlerin kaydedilmesi ve daha sonra yorumlanmasındaki güçlükler, zaman içinde dillerin dönüşümleri, yerli halkların sonraki baskıları ve zorla asimilasyonun neden olduğu kısmi linguisit göz önüne alındığında, bu işaretlerin bir zamanlar ne anlama geldiğini her zaman bilemeyiz. Ancak, konuşmadan çok önce, olası temas bölgelerini oluşturdukları, karşılıklı anlaşılabilirliklerin önündeki engelleri düzenledikleri ve alfabetik, somutlaşmış ve alternatif iletişim modları arasındaki çizgileri bulanıklaştırdıkları kesin - Carayon'un notları için değil, aynı zamanda daha iyi. Jest, böyle tarihlerin vurguladığı gibi, bir kapı bekçiliği biçiminden daha fazlasıdır.
Yuliya Komska, Dartmouth Koleji'nde Alman çalışmalarında doçent ve Dilbilim İtaatsizliği (Michelle Moyd ve David Gramling ile): Sivil Dile Gücü Geri Getirme'nin (Palgrave Macmillan, 2019) ortak yazarlarından biridir.
